Ergens weet je het.
je ziet het aankomen, je voelt het, al lang.
je gaat na en verschiet van de tijd waarin je dacht – is het dit nu? – maar dan is er weer een opflakkering, je krijgt hoop en gaat weer verder.
jaar na jaar na jaar na jaar…
ergens kan ik het wel begrijpen, de liefde kan je niet vangen in een glazen fles op een brief met wat liefdevolle woorden op geschreven in een hele romantische bui – de fles ergens weg stoppen – om ooit als je een rivier op aarde tegen komt de fles te schenken aan het toeval…
ach ja,
“I’ll send an S.O.S to the world
I’ll send an S.O.S to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
Message in a bottle, yeah
Message in a bottle, yeah”
er spelen gigantisch veel factoren mee in de liefde tussen 2 mensen. 2 mensen die een verbinding aan gegaan zijn – op een mooie dag –
(in het beste geval).
factoren die je mee neemt vanuit de opvoeding – wie het niet heeft geleerd kan het in eerste instantie niet uitvoeren – wie niets anders gezien heeft gaat herhalen vanuit ‘gewoonte’, of niet beter weten…
factoren die door de omgeving worden gezegd, niet worden gezegd, worden ondersteund, niet worden ondersteund, worden benoemd en niet worden….
factoren die meespelen in je relatie als één van de andere evolueert en de andere ergens onderweg niet meer volgt…
factoren die de nodige flexibiliteit vragen en waar je een goede basis veerkracht moet voor hebben om deze aan te kunnen…
factoren waar je controle over hebt, maar ook niet over hebt.
wat jij kan en zeker niet kan, waar je grenzen zijn, dàt is belangrijk om deze helder en zelfbewust in te zetten daar waar nodig is.
SOS
jaren op jaren op jaren, en dan nog zoveel dagen, uren en minuten…
een regeling op papier is één ding, de psychologische regeling met je ziel, je hart en je verstand is een heel ander verhaal!
een maand geleden vielen er zeer veel puzzelstukjes naar beneden op een hele simpele vraag over mijn relatie met mijn man.
toen ik het antwoord uitsprak besefte ik plots – oei het voelt eigenlijk niet meer zo zoals ik het altijd heb uitgesproken…
straf!
de dagen nadien vielen de stenen puzzelstukjes op mijn kop, en ik wist ineens wat mijn hart al jaren geleden me had verteld.
de message in the bottle had ik al geschreven als ik in de meest heftigste periode in mijn leven zat – de post partum depressie – die ik op mijn autistische manier verborgen hield uit schaamte voor de buitenwereld.
dàt vanaf toen echt uitgesproken naar boven is gekomen.
wij – samen – zijn fantastisch en kunnen een wonderlijk goed leven beleven, dàt weten we heel goed want we hebben het 10 tale jaren alleen gedaan. dàt is ook onze kracht. we kunnen goed samen – ons leven beleven – gij hier, ik daar en dan samen komen om even samen te zijn en onze passies te delen.
punt!
de brief die ik toen schreef, in een fles stopte en het ergens ver weg stopte – blijkbaar in een muur in metste – ontdekte ik toen ik de muur van – mijn levenswaarde – ontdekte en deze weer moest slopen om mijn eigen waarde – mijn eigen levenswaarde weer boven haalde.
de message in the bottle was een vraag.
waar leef je voor?
het leven is je gegeven, het is jij die beslist wat je ermee kan en gaat doen.
toen ik 8 jaar geleden in de stoel kwam te zitten van mijn Jungiaanse therapeut – de zoveelste coach/therapeut in rij – waar ik veel voor moest doen om er te kunnen komen, toen dacht ik – hopelijk lukt het me deze keer om …
om wat?
ergens in een imaginaire oefening – via een bepaald protocol – eerst moeder dan vader, dan overgrootouders dan overovergrootouders – besefte ik het ineens. Wie was ik eigenlijk? na die sessie – niet meteen naar huis rijden zei Sander – kwam er een tsunami op me af van dàt waar ik me heel mijn bewust leven al naar opzoek was.
vorig jaar net voor de lockdown had ik nog een les bij Sander, hij liet me in een meditatie imaginatie oefening – naar beneden de trap af gaan – daar beneden een tuin aanleggen – om dan de trap terug op te gaan – ik heb geweend als een klein kind als ik daarbeneden MIJN tuin aan het inrichten was…
mijn hart had gesproken, mijn ziel had mee de tuin aangelegd. MIJN hart en mijn ziel…
daar waar ik even eerst heel diep – de trap moest afgaan – lag mijn tuin van Eden.
HMMMM
Sander zag aan mijn tranen waar ik voor stond, dat moet zijn, want toen ik hem een week geleden schreef – dat het moeilijk was in mijn relatie – reageerde hij niet verbaasd met – hoe kan dat nu ineens – een reactie die ik krijg van mensen die me kennen en niet kénnen…
je voelt het wel, als je dit leest meteen waar het nu gaat beginnen.
ergens kan je wel denken dat het een normaal proces is als je in een relatie zit met nog steeds veel respect voor de persoon die jij bent en hij is, dat je echt sterk bij jezelf moet blijven en je uw eigen message in the bottle niet meer verborgen moet houden, maar wel openlijk moet voorlezen terwijl je zelf dobbert of vaart in uw rivier op aarde.
toch,
terwijl ik hem hardop voorlees voor mezelf en jawel voor andere stromen de tranen alweer over mijn wangen.
toch,
herbeleef ik de moeilijkste jaren van mijn huwelijk, meteen ook dé moeilijkste MAAR wel ook de bijzonderste jaren in mijn leven, opnieuw en opnieuw en opnieuw.
elk moment van de nacht en de dag herbeleef ik de cruciaalste momenten die me het meeste pijn hebben gedaan, waar ik veel fysieke pijn heb geleden door actie en reactie op gebeurtenissen en gedragingen en gevoeligheden en diagnoses die aanvaarding vroegen van mij naar mijn man en mijn zoon toe en visa versa in verlangen, hoop en verbinding.
fysiek en mentaal uitputtend.
en ja hoor, om op de vraag te antwoorden van onze relatie therapeut – wat is er positief bij je man, kan ik meteen een hele lijst opnoemen wat allemaal echt geapprecieerd is en is geweest…
helaas
ergens wist je het al jàren geleden al, je hart en ziel laten je dat immers zien.
hoeveel huizen heb ik wel niet gezien in mijn dromen!
en nu sinds een maand is het huis waarin ik woon misschien niet écht meer MIJN huis.
ook al schrijf ik hier, maak ik eten klaar, doe ik de was en de plas en stoppen ineens de conflicten.
ergens in de hoop om later opnieuw bij elkaar te komen zitten, zitten we nu in een stappen plan. een plan waar rust en ruimte de sleutelwoorden zijn en waar we als individu met respect voor elkaar noden zo goed en zo kwaad als kan rekening mee gehouden is en gaat worden.
het is een plan
SOS
een verbeterde versie van message in the bottle
waarvoor leef jij?
is de vraag…
